قانون سفر Travel Rule
مقاله: قانون سفر (Travel Rule) و تأثیر آن بر صنعت ارز دیجیتال
در سال‌های اخیر، با گسترش استفاده از ارزهای دیجیتال و فناوری بلاک‌چین، مشکلات مربوط به نظارت و مقابله با فعالیت‌های غیرقانونی مانند پول‌شویی و تأمین مالی تروریسم نیز به چالش‌های عمده‌ای برای سازمان‌های نظارتی تبدیل شده‌اند. به همین دلیل، نهادهای نظارتی بین‌المللی اقدام به وضع قوانین جدیدی کردند تا معاملات ارز دیجیتال را تحت کنترل قرار دهند. یکی از این قوانین، که تحت عنوان "قانون سفر" (Travel Rule) شناخته می‌شود، به‌ویژه برای صنعت ارز دیجیتال اهمیت زیادی پیدا کرده است. این مقاله به بررسی مفهوم قانون سفر، تاریخچه آن، اهداف و تأثیرات آن بر صنعت ارز دیجیتال خواهد پرداخت.
مفهوم قانون سفر (Travel Rule)
قانون سفر، که به‌طور رسمی "Travel Rule for Virtual Assets" نامیده می‌شود، به مجموعه‌ای از الزامات قانونی اشاره دارد که بر اساس آن، موسسات مالی و صرافی‌های ارز دیجیتال موظف هستند اطلاعات خاصی را در حین انجام معاملات بین‌المللی منتقل کنند. این اطلاعات شامل جزئیاتی مانند هویت فرستنده و گیرنده، آدرس‌های کیف پول دیجیتال و دیگر اطلاعات شناسایی است.
هدف اصلی این قانون، نظارت بر جریان‌های مالی و جلوگیری از استفاده غیرقانونی از ارزهای دیجیتال برای پول‌شویی و تأمین مالی تروریسم است. این قانون مشابه قوانین ضد پول‌شویی (AML) و مبارزه با تأمین مالی تروریسم (CFT) در بخش‌های مالی سنتی است که هدف آنها شفافیت و جلوگیری از استفاده نامشروع از سیستم‌های مالی است.
تاریخچه و تکامل قانون سفر
قانون سفر ابتدا توسط گروه ویژه اقدام مالی (FATF)، که یک نهاد بین‌المللی برای مبارزه با پول‌شویی و تأمین مالی تروریسم است، معرفی شد. در سال 2019، FATF اعلام کرد که مقررات جدیدی برای نظارت بر ارزهای دیجیتال و معاملات مربوط به آنها تدوین کرده است. این مقررات در قالب به‌روزرسانی‌هایی به قوانین قبلی گروه در زمینه پول‌شویی و تأمین مالی تروریسم بود.
گروه ویژه اقدام مالی (FATF) تأکید کرد که صرافی‌های ارز دیجیتال و شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات مربوط به دارایی‌های مجازی باید اطلاعات مربوط به فرستنده و گیرنده معاملات ارز دیجیتال را جمع‌آوری کرده و این اطلاعات را در صورت نیاز به مقامات نظارتی منتقل کنند. از آن زمان، این مقررات به تدریج در کشورهای مختلف جهان اجرایی شده و کشورهای مختلف به تنظیم مقررات مشابه اقدام کرده‌اند.
الزامات قانونی قانون سفر
بر اساس قانون سفر، صرافی‌ها و موسسات مالی مرتبط با ارزهای دیجیتال باید اطلاعات خاصی را برای هر تراکنش بالای یک حد مشخص (که ممکن است از کشوری به کشور دیگر متفاوت باشد) جمع‌آوری کرده و منتقل کنند. این اطلاعات معمولاً شامل موارد زیر است:
اطلاعات شناسایی فرستنده: نام کامل، آدرس، کشور، و شماره شناسایی.
اطلاعات شناسایی گیرنده: نام کامل و آدرس، در صورت درخواست.
اطلاعات مربوط به تراکنش: مبلغ دقیق تراکنش و تاریخ و زمان آن.
این اطلاعات باید در صورت نیاز به مقامات نظارتی منتقل شوند و همچنین در سیستم‌های داخلی موسسات مالی به‌طور امن ذخیره شوند. هدف از این الزامات، شفاف‌سازی جریان‌های مالی و کاهش امکان استفاده از ارزهای دیجیتال برای فعالیت‌های غیرقانونی است.
اهداف قانون سفر
قانون سفر به‌طور خاص برای دستیابی به اهداف زیر وضع شده است:
جلوگیری از پول‌شویی و تأمین مالی تروریسم: از آنجا که ارزهای دیجیتال می‌توانند به‌طور ناشناس منتقل شوند، احتمال استفاده غیرقانونی از آنها برای پول‌شویی و تأمین مالی تروریسم وجود دارد. قانون سفر می‌خواهد این امکان را محدود کند و اطلاعات شفاف را برای مقامات نظارتی فراهم کند.
ایجاد شفافیت در تراکنش‌های ارز دیجیتال: با جمع‌آوری و انتقال اطلاعات دقیق در مورد هر تراکنش، هدف این است که تراکنش‌های مشکوک شناسایی و تحت نظارت قرار گیرند.
اعتمادسازی در صنعت ارز دیجیتال: اجرای قانون سفر به‌طور کلی به ایجاد اعتماد بیشتر در صنعت ارز دیجیتال کمک می‌کند، زیرا موسسات مالی و کاربران از این که معاملات آنها تحت نظارت و شفافیت هستند، احساس اطمینان بیشتری خواهند کرد.
همکاری بین‌المللی: این قانون از آن جهت اهمیت دارد که می‌تواند همکاری‌های بین‌المللی را در زمینه نظارت بر تراکنش‌های ارز دیجیتال تسهیل کند و به مقابله با جرایم مالی جهانی کمک کند.
تأثیرات قانون سفر بر صنعت ارز دیجیتال
اجرای قانون سفر تأثیرات زیادی بر صنعت ارز دیجیتال داشته است که برخی از آنها شامل موارد زیر است:
افزایش هزینه‌های عملیاتی برای صرافی‌ها: بسیاری از صرافی‌های ارز دیجیتال و شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات مالی باید سیستم‌های جدیدی برای جمع‌آوری و انتقال اطلاعات ایجاد کنند. این کار نیازمند سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های فناوری اطلاعات و استخدام کارشناسان مجرب است.
چالش‌های حریم خصوصی: جمع‌آوری و انتقال اطلاعات شناسایی در تراکنش‌ها ممکن است با نگرانی‌هایی در خصوص حریم خصوصی کاربران همراه باشد. برخی کاربران ارز دیجیتال نگران هستند که این اطلاعات ممکن است برای مقاصد غیرقانونی یا ناخواسته مورد سوء استفاده قرار گیرد.
تاثیر بر مبادلات غیرمتمرکز (DEX): اجرای قانون سفر می‌تواند بر مبادلات غیرمتمرکز که به‌طور اصولی از نظارت بیرونی مستثنی هستند، تأثیر بگذارد. در حال حاضر، بسیاری از مبادلات غیرمتمرکز در تلاش‌اند تا راهکارهایی برای تطابق با این قوانین پیدا کنند.
ایجاد استانداردهای جدید برای صنعت: به‌طور کلی، این قانون به صنعت ارز دیجیتال کمک می‌کند تا استانداردهای جدیدی برای امنیت، شفافیت و همکاری بین‌المللی تعریف کند که در درازمدت می‌تواند به‌طور مثبت بر رشد و پذیرش ارزهای دیجیتال تأثیر بگذارد.
خلاصه
قانون سفر (Travel Rule) یکی از مهم‌ترین اقدامات نظارتی در راستای مقابله با پول‌شویی و تأمین مالی تروریسم در صنعت ارز دیجیتال است. این قانون می‌تواند به شفافیت بیشتر در تراکنش‌های دیجیتال کمک کرده و اعتماد به ارزهای دیجیتال را افزایش دهد. با این حال، اجرای آن با چالش‌هایی در زمینه هزینه‌های عملیاتی، نگرانی‌های حریم خصوصی و تأثیرات بر مبادلات غیرمتمرکز مواجه است. به‌طور کلی، قانون سفر به‌عنوان بخشی از روند تنظیم‌گری ارزهای دیجیتال، به صنعت کمک می‌کند تا به‌عنوان یک بخش مالی قانونی و قابل اعتماد شناخته شود.
